کمرویی

کمرویی یک توجه غیرعادی و مضطربانه خویشتن در یک موقعیت اجتماعی است که در نتیجه آن فرد دچار نوعی تنش روانی- عضلانی شده، شرایط عاطفی و شناختی اش متاثر می‌گردد و زمینه بروز رفتارهای خام و ناسنجیده و واکنشهای نامناسب در وی فراهم می‌شود.
مدرسه به عنوان اولین جایگاه رسمی تجربه اجتماعی کودکان می‌تواند نقش تعیین کننده‌ای در تقویت کمرویی یا پرورش مهارتهای اجتماعی آنان ایفا کند.
هر گونه تغییر در نگرشها و بازخوردهای فرد کمرو نسبت به خود و محیط اطراف، مقدمه لازمی برای خود پنداری و تغییر رفتار خواهد بود.
کم رویی یک پدیده پیچیده روانی- اجتماعی است.
کم رویی یک صفت یا ویژگی ارثی( ژنتیکی) نیست، بلکه اساسا در نتیجه روابطنادرست بین فردی وسازش نایافتگی‏‌‌های اجتماعی در مراحل اولیه رشد( در خانه و مدرسه) پدیدار می‌گردد.
بدیهی است کودکان کم رو عموما متعلق به والدینی هستند که خودشان کم رویی دارند.
لیکن این بدان معنی نیست که این قبیل کودکان کم رویی را از طریق ژن‏‌‌های ناقل از والدین خود به ارث برده اند، بلکه اساسا بدین معناست که کم رویی را از آن‏‌ها یاد گرفته اند.
کمرویی یعنی خودتوجهی فوق العاده و ترس از مواجه شدن با دیگران زیرا کمرویی ترس یا اضطراب اجتماعی است که در آن فرد از مواجه شدن با افراد ناآشنا و ارتباطات اجتماعی گریز دارد.
عوامل مختلفی در به وجود آمدن کمرویی موثراند بعضی‏‌ها از دوران کودکی گوشه گیر و خجالتی هستند که ممکن است تا پایان عمرشان همچنان خجالتی باقی بمانند ولی عده‌ای با گذشت زمان و شرکت در کارهای اجتماعی و برخورد با افراد مختلف رفتاری متعادل و اجتماعی را پیش می‌گیرند.
کمرویی مقوله‌ای نا روشن است.
هرچه نزدیکتر بنگریم تنوع بیشتری در آن مشاهده می‌کنیم.
فرد کمرو هشیارانه از مواجحه با افراد یا چیزهایی مشخص یا انجام کاری همراه با آن بیزار است.
بخصوص ترس از افرادی که به دلایل عاطفی تهدید کننده بشمار می‌آیند.
بیگانگان یا افراد ناشناس بدلیل تازگی حضورشان یا عدم اطمینان به آنان یا مسیولان یا افراد با قدرت و افراد جنس مخالف.
پی آمدهای منفی و شدت کمرویی هر قدر باشد باز هم می‌توان بر مشکل غلبه کرد و برای انجام این کار لازم است ریشه‌های کمرویی را بشناسیم و آنوقت برنامه‌ای مناسب برای تغییر پایه‌ای آن طرح ریزی کنیم.

منبع : کمرویی