خودکنترلی

کنترل و خود کنترلی از مهمترین ابزارها و وسایل، برای نیل به اهداف سازمانی( کارایی و اثربخشی) و اهداف فردی و الهی( در ابعاد معنوی) است.
در این میان الگوگیری از نظام‏‌‌های مطلوب مدیریتی در دوران رهبری ایمه‏ی اطهار علیهم السلام نیز از اهمیت خاصی برخوردار است؛ به خصوص دوران پر برکت حکومت و مدیریت الهی امام على( ع )، که یکی از نمونه‏‌‌های عالی و عینی مدیریت مطلوب می‌باشد.
این پژوهش گویای این حقیقت است که راهکارهای تقویت خودکنترلی از دیدگاه امیر مومنان( ع) مبتنی بر سه روش عمده ی: تقویت ایمان و ترویج ارزش هاى اسلامى، اصلاح گزینش، تامین رفاه کارکنان می‌باشد.
در صورتی که بتوان وجدان کاری افراد را بیدار وآنها را خودکنترل کرد، در بسیاری از هزینه‌‌هایی که صرف نظارت و کنترل بیرونی می‌شود، صرفه جویی خواهد شد و می‌توان این منابع را صرف آموزش و بهبود وضعیت نیروهای انسانی کردخودکنترلی به معنای کاربرد درست هیجان‏‌ها تلقی می‌شود و اعتقاد بر این است که قدرت تنظیم احساسات، موجب افزایش ظرفیت شخص برای تسکین دادن خود، دور کردن اضطراب‏‌ها افسردگی‏‌ها یا بی حوصلگی‏‌‌های متداول می‌شود( مایر و سالووی،۱۹۹۷) .انتقال از کنترل توسط عوامل بیرونی( دیگر کنترلی) به سوی عوامل درونی( خودکنترلی) یکی از مهمترین تکالیف رشد فردی محسوب می‌شود( بروس دونکان پری، به نقل از ایزکیان، ۱۳۸۱ ). همچنین خودکنترلی فرایند غلبه بر رفتارها، تکانه ها، احساس‏‌ها یا علایق خودکار یا درونی است که در غیر این صورت با رفتار هدف مدار تعارض پیدا می‌کند.
بدون خودکنترلی، فرد درگیر رفتارهای خودکار، عادتی و درونی خواهد شد( موراون، گاگن و روزمن[۱]،۲۰۰۸) . خودکنترلی را به عنوان تاخیر خشنودی و از نظر عملیاتی طول زمانی که فرد برای رسیدن به پیامد ارزشمند، ولی دیرآیندتر منتظر می‌ماند توصیف کرده اند( چاپل و هوپ[۲]،۲۰۰۳) ارتباط بین تکانشگری و هیجان طلبی، دلالت بر این دارد که از انحرافات شناختی با نقص تحمل تاخیر خشنودی و ناتوانی در نظر گرفتن پیامدهای رفتار مرتبط می‌باشد که ممکن است زمینه‌ای را برای عملکرد این خصیصه ایجاد نماید و منجر به برخی از مشکلات خودکنترلی گردد

منبع : خودکنترلی